به آن زیبایی می اندیشم ،

که زمان را به فرا سو برد.

به دنیایی که هیچ چیز دیگری نمیشناسد ،

جایی که هکه چیز پاک است و ناب و نیکو،

و انسانها آرزومند آن که یار یکدگر باشند.

جایی که کشف،خود  راه و رسم زندگی است،

و هراسی از شکست در دلها نیست.

جایی که خدا در وجود یکایک ما وجود دارد،

و برای همه حقیقت او آشکار است،

به زمانی می اندیشم رها از رنج،

و جایی که نومیدی در آن راه ندارد.

جایی که عشق معنایی پیوسته یافته است،

تا انسانها را تا ابد به هم پیوند دهد.

به آن می اندیشم که تمام این ها روزی حقیقت یابند،

و نیایشم این است که در همه اینها با تو سهیم باشم.